Nienormalna? Chora? Dziwna? Długo słyszałam różnego rodzaju określenia…
i co z tym zrobiłam? Otóż nic, pozwoliłam ludziom mówić, reagować – w myśl tego, że na wszystko przychodzi czas i przyszedł właśnie.

Nie każdemu jest dane zobaczyć zorzę polarną nad swoją głową, tak jak nie każdemu dane jest zobaczyć energię, emocje, przeżycia, dusze, myśli, przeszłość i przyszłość… Nie czuję się przez to wyjątkowa, czuję się po prostu bardziej świadoma. Niektórzy z Was, czytając moje uzewnętrznienie, będą przypominać sobie nasze rozmowy i to jest dowód na istnienie daru, siły czy też ciężaru, tak, ciężaru nie tylko mojego, ale każdego, kto jest bądź był w mojej głowie…
Chwilami to prawie szaleństwo, podniecenie, strach, radość i prawda przede wszystkim. Łącząc się z drugą osobą w jednoczesnym przeżywaniu wszystkich mieszających się skrajności, przychodzi przemyślenie, a za nim obraz. Czyste płótno i historia, która kończy się (bądź dla innych zaczyna) wraz z wyschnięciem farby. Kocham stan upojenia emocjami, bez których, choć tego nie wybrałam, nie umiem już żyć i nie chcę.
Noc! To czas, gdy próbuję dokończyć dialog ze światem, który się otwiera, gdy otwierają się usta wspólnych treści… Nanoszę efekt na sztaludze i euforia mnie uskrzydla. Gdy wynik tej historii zawiśnie na czyjeś ścianie w indywidualnej przestrzeni, to jest to jak wisienka na torcie, gdzie razem piekliśmy biszkopt, ubijaliśmy krem… Słodko? Więc dołączam moją czarną jak węgiel kawę i czuję, że spotkaliśmy się w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie… Do zobaczenia. Właśnie w odpowiednim miejscu i czasie zjedliśmy ten kawałek tortu z Moniką Dubisz, z którą nawet w nieskończoności kawa nigdy nie wystygnie.

~Sylwia Matejkowska | Źródło: „Businesswoman Design i Sztuka”

Poznaj kolekcję